64 berichten.
Astrid
uit
Haren
schreef op 2 januari 2019
om
20:54
Lieve Jeroen, vanaf de kleuterklas hadden we een band vanwege onze gedeelde verjaardag. Dat heb ik altijd heel bijzonder gevonden. We waren zelfs niet met z’n tweeën, maar met z’n drieën op dezelfde dag jarig. En op de middelbare school in iets andere samenstelling weer. 28 januari. Dat is het bijna, maar je wordt niet meer ouder met mij. Dat vind ik onvoorstelbaar en heel verdrietig. Je was een heel fijn mens en ik ben heel blij dat je mijn klasgenoot was en dat ik je later ook nog heb ontmoet. Je was op school altijd aardig en ‘normaal’, wat zoiets betekent als oprecht en jezelf. Je liet je niet gek maken, maar ik heb wel veel om je gelachen. Het is heel raar dat jij, initiatiefnemer van een paar geslaagde reunies, er bij een volgende niet bij zult zijn. Je wordt gemist. Ik wens Karen, je vader en broers heel veel sterkte. Liefs, Astrid
Arthur Scheper
uit
Groningen
schreef op 1 januari 2019
om
22:03
Wat zal het zijn geweest? 1982-83, klas 4-5 van ’t Kompas dat - in het weekend op zaterdagen of tijdens schoolvakanties - met regelmaat in alle vroegte onze deurbel ging. Op de stoep stonden dan twee jongens. Beiden in een Leopard trainingspak, beiden met een dik bos haar en een bal onder de arm. De ene jongen was Erik, de andere was jij, Jeroen. ‘Kom je voetballen?’ vroegen jullie dan. Zo’n mooie vraag. En een dierbare herinnering. Ik zal ‘m koesteren. Lieve Erik, Paul, Karen en Theo, heel veel sterkte samen.
Anita Boerema
uit
Leens
schreef op 1 januari 2019
om
14:39
Samen hebben we gewerkt op merel 40 in Bedum. Een leuk team en jij was een gezellige collega. Na een aantal jaren is het hele team uit elkaar gegaan. Ieder ging weer iets doen wat bij hem/haar paste. Wat had je een goede keus gemaakt. Dit was wat je voldoening gaf. Je eigen bedrijf en vooral het vele reizen. We (ons team) hoorden de verhalen graag als we weer samen uit eten gingen. Helaas werd je ziek, en daar werd je heel verdrietig van. Je wilde haast geen contact meer. Soms maakte ik me erg zorgen over hoe verdrietig je kon zijn. geen uitzicht meer hebben. Maar we hoefden niet langs te komen. Het was jou gevecht. Toch dacht ik; het komt wel goed. Maar toen kwam het berichtje. Dat was erg schrikken en een groot verlies. Ik heb veel verdriet, maar ik weet dat je nu bij God bent. En ik geloof dat het daar dan toch echt goed is. Je laat veel lieve mensen achter. Wens ze veel sterkte en moed om verder te gaan. Ik zal je niet vergeten.
Harco Fleurke
uit
Bedum
schreef op 31 december 2018
om
19:23
Beste naasten van Jeroen,
Ik heb Jeroen niet gekend, maar zag zijn kaart met foto staan bij mijn buuv Anne (oud collega van Jeroen). Het heeft mij geraakt en ik wil graag mijn steun betuigen aan allen die Jeroen moeten missen. Heel veel sterkte.
Nelleke
uit
Groningen
schreef op 31 december 2018
om
15:39
Lieve Jeroen,
Een paar jaar geleden kregen we weer contact via de reünie van de lagere school. Jij was mijn eerste vriendje op die jonge leeftijd. Ik weet nog heel goed dat ik op jouw verjaardagsfeestje mocht komen. Je hebt me daar laatst nog een foto van gestuurd. Ik herinner me ook de dag dat ik een ringetje van jou kreeg met een hartje. Dat ringetje heb ik nog steeds. Die gaat ook niet meer weg...
Die keer dat we in Groningen gingen bijpraten, je was zo levenslustig. Je vertelde over je grote liefde Karen en de reizen die je met haar samen had mogen maken, jouw eigen bedrijf, je nieuwe stek in Assen. Niet lang daarna werd alles anders. Dat deed me veel verdriet. Ik wist hoe het was om met chronische pijn te leven, maar ook ik kon jou niet meer helpen dan door te vertellen hoe ik ermee omging. Ik had graag meer tijd met je door willen brengen lieve Jeroen. Wat zullen Karen, jouw vader, Erik en Paul je vreselijk missen. Ik wens de familie en alle vrienden heel veel sterkte toe.